Choroba Dupuytrena, znana również jako przykurcz Dupuytrena, to dysfunkcja rozcięgna dłoniowego. Po raz pierwszy została ona opisana w 1831 roku przez genialnego, francuskiego chirurga Guillaume Dupuytrena. Oprócz znanej wszystkim dysfunkcji dłoni, opisał również jeden z typów złamań podudzia (złamanie Dupuytrena) i jako pierwszy dokonał resekcji żuchwy. Balzak pisał o nim tak: "Posiadał boski rzut oka: przenikał chorego i chorobę intuicją nabytą lub wrodzoną, która pozwalała stawiać mu diagnozę indywidualną, określić ścisły moment, godzinę, minutę, w której trzeba operować, uwzględniając warunki atmosferyczne oraz wrażliwość chorego. (...) Człowiek ten stał się spowiednikiem ciała"
Choroba Dupuytrena polega na progresywnym przykurczu palców, w następstwie bliznowacenia rozcięgna dłoni. Najczęściej przykurcz ten dotyczy palca małego i serdecznego; chory nie może wyprostować palców nawet przy maksymalnym zgięciu nadgarstka. W zaawansowanych postaciach dochodzi do sporego ograniczenia ręki: "Pacjenci z chorobą Dupuytrena skarżą się na kilka dolegliwości. Należą do nich: trudności podczas wyciągania monet z kieszeni, zakładania okularów, podawania ręki czy wykonywania codziennych czynności związanych z toaletą, np.: mycie twarzy, golenie" - pisze specjalista Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu, dr n. med. Jarosław Strychar.
Przykurcz ten charakteryzuje się również pojawieniem guzków podskórnych, zmianami troficznymi, zaburzeniami czucia, mrowieniem i drętwieniem. Nie zawsze jednak, schorzenie to występuje w tak zaawansowanej postaci. Znane są przypadki łagodniejszego przebiegu choroby, gdzie ogranicza się ona jedynie do wystąpienia guzków.
Choroba Dupuytrena - kto znajduje się w grupie ryzyka?
Choroba Dupuytrena, zdecydowanie częściej pojawia się u mężczyzn (nawet 7 razy częściej). J.Nowotny pisze, że dotyka przeważnie osoby pomiędzy 40 a 70 rokiem życia, częściej po prawej stronie (u leworęcznych po lewej). Bezpośrednia przyczyna powstania przykurczu nie jest znana, ale sporą rolę odgrywa rodzinne pojawianie się choroby (30-60%). Innym czynnikiem narażającym mogą być mikro urazy. Sporą rolę w rozwoju przykurczu Dupuytrena ma też wibracja podczas wykonywania pracy fizycznej. Cocco wykazał, że u 95% osób pracujących fizycznie oraz poddanych działaniu wibracji wystąpiła choroba Dupuytrena. Kolejnym czynnikiem etiologicznym są choroby (np.:cukrzyca). Badania przeprowadzone przez Noble, Heathcote i Cohena wykazały, że częstotliwość występowanie przykurczu rozcięgna dłoniowego u osób chorych na cukrzycę wyniosła 43%. Inne źródła informacji mówią, że w grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim osoby pochodzące z północnej części Europy. Natomiast sam Dupuytren twierdził, że narażone na to schorzenie są osoby palące (ze względu na mikroskopowe zmiany w naczyniach krwionośnych spowodowane przez palenie) i nadużywające alkohol.
Osoby przypuszczające, że ich przykurcz, zaburzający funkcjonowanie ręki, może być spowodowany chorobą Dupuytrena powinni skontaktować się z lekarzem. Podczas konsultacji lekarskiej zostaną zadane pytania dotyczące objawów oraz przeprowadzone odpowiednie badania: np.: skierowana do pacjenta prośba o położenie dłoni płasko na stole, wewnętrzną stroną do dołu (osoba z przykurczem Dupuytrena nie będzie w stanie tego wykonać).
Fizjoterapeutka A.Elminowska twierdzi, że w początkowym stadium leczenia stosuje się terapię objawową, polegającą przede wszystkim na zakładaniu szyny ekstensyjnej na noc oraz poddawaniu ręki odpowiednim zabiegom fizykalnym (np.: masaż, ultradźwięki, laseroterapia, hydroterapia). Często jednak, w zaawansowanym stadium choroby, konieczny jest zabieg operacyjny. Klasyczna metoda operacyjna polega na otwartej fascektomii dłoni, czyli całkowitym lub częściowym usunięciu dotkniętej chorobą tkanki podskórnej. Nieoperacyjną alternatywą metodą leczenia lub złagodzenia objawów choroby jest ostrzykiwanie, produkowanym przez firmę Auxilium Pharmaceuticals Inc., lekiem, znanym w USA jako Xiaflex, a w Europie Xiapex.
Źródło: H.Balzak, Msza Ateusza; J.Nowotny, Podstawy fizjoterapii w dysfunkcjach narządu ruchu; P.Cocco Esposizione profssionale a vibraziona a malattia di Dupuytren: un approccio caso-controllo; Thurston Alan J, Dupuytren's disease, Journal of Bone and Joint Surgery; Wilbrand S., Dupuytren's Contracture-Features and Cosequences; www.ec.grisol.com
... wiele razy to widziałem ... nie sądziłem, że jest to odrębną jednostką chorobową ... ciekawy artykuł...